در سدۀ بیست و یکم، تسلط بر فناوری زیستی، در تأمین نیازمندی‌های جامعه بشری از جایگاه کلیدی و نقش محوری برخوردار گردیده است. مقطع زمانی کنونی در ترسیم جایگاه آینده کشورمان در جهان مرحله‌ای بحرانی محسوب می‌شود و در درک اصولی از وضعیت سال‌های آینده در صحنه‌های علمی، سیاسی و اقتصادی جامعه بین‌الملل، مغز افزاری بودن بقاء اقتصادی و فرهنگی و احراز قابلیت رقابت در عرصه‌های اشاره شده را خاطرنشان می‌کند. در جوامع جویای موقعیت تکنولوژیک، نیروی انسانی ماهر و متخصص، با توان شرکت در فرآیندهای تحقیقاتی و ارائه راهکارهای نوین، به عنوان محور توسعه پایدار مورد تأکید قرار می‌گیرد. در این راستا وابستگی فناوری زیستی به توان فکری و تخصصی نیروهای انسانی آموزش دیده، به مراتب بیشتر است. همسو با رویکردهای تکنولوژیکی، اتخاذ سیاست‌های آموزشی برای نیل به آموزش هدفمند نیروی انسانی مورد نیاز برای ایجاد و به جریان درآوردن فناوری زیستی، اجتناب‌ناپذیر است و در آن دانشگاه‌ها نقش محوری عهده‌دار می‌باشند. ایجاد زیربنای مستحکم برای تأمین نیازمندی‌های فناوری زیستی کشور در سال‌های آینده، مستلزم، اقدام در جهت برنامه‌ریزی متمرکز و سازماندهی ساختار آموزشی کارآمد، متناسب با اهداف برنامه ملی فناوری زیستی است. در این رهگذر، برآورد تعدادمتخصصین مورد نیاز برای سال‌های آینده در کشور افزایش هدفمند ظرفیت و یا تعداد دوره‌های آموزش فناوری زیستی، منطبق با ملاک‌های متضمن حفظ کیفیت آموزشی، از اقدامات ضروری در قالب تدوین «سیاست‌های راهبردی آموزش فناوری زیستی» پیشنهاد می‌گردد.
)