دورۀ پسادکترا به عنوان دوره‌ای گذرا میان تحصیلات دانشگاهی و آیندۀ حرفه‌ای محقق به شمار آمده و باعث ارتقای مهارت‌های حرفه‌ای و شغلی وی می‌شود. بهره جستن از نیروهای جوان و متخصص فارغ‌التحصیل دوره‌های پس از آغاز نیمۀ دوم قرن بیستم، در کشورهای توسعه‌یافته و مهیا نمودن شرایط مناسب برای ادامۀ فعالیت‌های تحقیقاتی در دوره‌های پسادکترا، نقش قابل توجهی در تولید علم در این کشورها داشته است تا جایی که در انتهای قرن بیستم، 43% از نگارنده‌های اول مقالات، محققین پسادکترا بوده‌اند. نقش این محققین در آموزش، مشاوره، داوری مقالات و ارایۀ طرح‌های تحقیقاتی، حایز اهمیت است. از این رو جذب این دسته از محققین در پیشبرد و بهبود طرح‌های تحقیقاتی و تولید دانش دارای نقش قابل توجهی است. با توجه به ارزش این دسته از مققین، ارایۀ این دوره‌ها و جذب دانش‌پژوه درکشور، توسط دانشگاه تهران و مرکز تحقیقات فیزیک نظری از حدود سال 1375 آغاز شده است. با توجه به اهمیت طراحی نقشۀ جامع علمی کشور، لزوم برنامه‌ریزی‌های میان‌مدت و درازمدت، بررسی و رفع موانع موجود درراستای جذب محققین پسادکترای داخلی و خارجی و در نظر گرفتن جایگاه مناسب جهت این دوره‌ها ضروریبه نظر می‌رسد. این مقاله با سرفصل‌های بیان تعاریف و اهداف این دوره‌ها، تاریخچۀ تأسیس، نقشمحققان پسادکترا در تحقیقات، اهمیت جذب این دسته از محققین، بیان مختصری از وضعیتکنونی کشور و برخی محدودیت‌های داخلی، سعی در معطوف نمودن برنامه‌ریزان آموزشی و پژوهشی کشور به این مقوله دارد.
)