آموزش از طریق ارتقاء مهارت ها، توانایی ها و شایستگی های فردی منجر به انباشت سرمایه انسانی در فرد و جامعه می شود و دامنه آزادی فرد را به وسیله افزایش توانمندی های او توسعه می دهد . برای تبیین تأثیر آموزش بر سرمایه انسانی دو رویکرد عمده وجود دارد: رویکرد بهره وری و رویکرد قابلیتی . در رویکرد بهره وری هدف از آموزش تنها افزایش بهره وری نیروی کار است اما در رویکرد قابلیتی به آموزش، ارتقاء بهره وری نیروی انسانی از نتایج میانی است و آنچه بیشتر حائز اهمیت است، ارتقاء فرهنگی و اجتماعی ناشی از آموزش است. از سوی دیگر در نظام بین المللی نوین تقسیم کار، آموزش نقش محوری را در تقسیم کشورهای جهان دارا است و کشورهایی که از نظام آموزشی مطلوبتری برخوردارند توانسته اند با استفاده از تولیدات با فناوری بالا و دانش بنیان از رشد اقتصادی پایداری برخوردار گردند. بر این اساس تجربه دو کشور ژاپن و چین در خصوص آموزش و نظام آموزشی مرور می شود. میتوان نتیجه گرفت که طراحی نظام آموزشی مناسب پیش شرط اصلی توسعه یافتگی هر کشور و حرکت کشور در مسیر کشورهای جهان اول خواهد بود.
)