امروزه با رشد روزافزون فناوری اطلاعات و ارتباطات و افزایش اهمیت دانش در رشد و پیشرفت جوامع مختلف، می توان گفت که میزان مشارکت هر کشوری در دانش جهانی، میزان رشد، پیشرفت و قدرت آن کشور را در عرصه جهانی تعیین می کند. همانگونه که می دانید فردوسی شاعر نامدار ایران توانایی را ناشی از دانایی دانسته است و پس از اون نیز فرانسیس بیکن اشاره کرده است: دانش، خود قدرت است. اکنون پس از قرن ها، در عصر حاضر، حرکت جوامع به سوی دانش- مداری و استفاده از دانش برای پیشبرد اهداف علمی و اجتماعی بیش از پیش به چشم می خورد. رشد صنایع دانش گرا و تاکید دولت ها بر توسعه دانش مدار، از نشانه های بارز این حرکت می باشد. کشور ما علی رغم داشتن پیشینه تاریخی قوی و تربیت اندیشمندان فراوان، به صورت شایسته و بایسته در دانش جهانی تاثیر گذار نیست یا چنانچه تاثیری داشته باشد، همه آن تاثیرات به نام این کشور رقم نمی خورد. این مقاله به دنبال آن است تا این مساله را ریشه یابی کرده و با مطالعه متون موجود و در نظر گرفتن وضعیت کنونی راه های ارتقای مشارکت موثر در دانش جهانی را شناسایی و پیشنهاد کند. در این زمینه سه مولفه: الف- بستر اجتماعی- فرهنگی، ب- بستر فنی و زیرساختی و ج- بستر مقرراتی مورد توجه قرار می گیرد.
)